Duman - 'Hayatınızı Yaşayın, Keyfinize Bakın. Öbür Dünyayı Düşünmeyin'

[Tokioßaby~]

Bu sözler 'Köprünün Altında' albümüyle iyi bir çıkış yapan Duman grubuna ait. Uzun yıllar barlarda 'Mad Madam' adlı gruplarıyla cover parçalar çaldıktan sonra, Türkiye'de de istedikleri tarzda bir rock albümü yapabileceklerine kanaat getirip ilk albümlerini patlattılar. Son derece sade, bir o kadar da kendine özgü ve güzel olan 'Köprünün Altında' albümünün gidişatından çok memnunlar.

'Mad Madam cover parçalar çalan bir gruptu. Daha sonra ben Seattle'a gittim. Zaten cover yapmaktan da bıkmıştık. Kendi müziğimizi yapmak istiyorduk. Ama o sıralar Türkiye'de rock müziği için böyle bir şans yoktu' diye söze giriyor Kaan. Türkiye'ye döneli bir buçuk yıl olmuş. Döndüğündeyse artık Türkiye'de de rock albümü yapılabileceğini görmüş. Mad Madam'dan arkadaşı olan Ari ve bir dönem onlarla aynı barda farklı günlerde çalan Batuhan'la beraber Duman'ı kurmuşlar. 'Köprünün Altında' tamamen Duman'a özgü bir albüm. Bu albümü nasıl istedilerse öyle yapmışlar. Kimsenin karışmasına da izin vermemişler.
'Önceden düşündüğümüz sound'u ve önceden planladığımız düzenlemeleri albüme aktarabildiğimizi söyleyebilirim. % 99 istediğimiz gibi bir albüm oldu. Kimse karışmadı. Sadece prodüktörümüz Murat Akat parçalarla ilgili fikirlerini söyledi, biz de beğendiklerimizi uyguladık, bize ters gelenleriyse uygulamadık' Ari, bir yandan bunları söylerken bir yandan da elimdeki fotoğraf makinasına bakıyor. Belli ki bir sıkıntısı var. 'Çekecek misin?' diyor. Başımı sallıyorum. 'Çekmesen olmaz mı, zaten sürüyle fotoğrafımız var sana göndeririz. Hem ben hastayım ve kötü çıkmak istemiyorum.' Bir süre onu iyi göründüğüne inandırmaya çalışıyorum ama nafile Ari gayet tavizsiz. Kararını vermiş. Fotoğraf çekilmeyecek. Onu kızdırmayı göze alamayarak kabul ediyorum.
Fotoğraf meselesini halledince Ari biraz rahatlıyor biz de sohbetimize geri dönüyoruz. Yıllar içinde beğenileri değişmiş Duman grubunun. Diğer müzikleri de keşfetmişler. 'İnsan yaş aldıkça değişiyor' diyor Kaan. 'Mesela ben Seattle'dayken caz müziğine merak saldım, klasik rock dinledim. Bunlar da beni epeyce etkiledi.' Rock müziğini yapan grup veya kişilerin imajlarından açılıyor söz. Duman'da ne rengarenk kafalı adamlar var, ne de yırtık pantalonlar. Garip makyajlar yapıp zincir de takmıyorlar. İmajdan sayarsanız hepsinin deri ceketi var, o kadar. Konuyla ilgili ilk resmi açıklama Ari'den geliyor: 'İmaj peşinde koşmuyoruz. Ama yırtık pantalona, renkli saçlara veya makyajlara da karşı değiliz, çünkü bunu gerçekten öyle hissedip yapanlar da var, sadece imaj olarak yapanlarda.' 'Tarz meselesi böyle rahat ediyoruz. Rahat ettiğimiz şekilde dolaşıyoruz. Bu sadeliği müziğimize de yansıtıyoruz. Biz böyleyiz işte gördüğünüz ve dinlediğiniz gibi' diyerek son noktayı koyuyor Batuhan.
Giyim tarzını bitiriyor, müzik tarzına geçiyoruz. Onlar müziklerinin adını koymuşlar 'Türkçe rock' yapıyorlar.

'Biz müziğimize Türkçe rock diyoruz. Bizce yaptığımız müziği en iyi tanımlayan ve içine alan müzik tarzı bu.' diye açıklıyor Ari. İlerisi için şimdilik kesin bir cevap vermeseler de, farklı müzik türlerinden de etkilendiklerini ve bu tarzlarda da müzik yapabileceklerini söylüyorlar. Kendilerine özgü fikirleri de var. Tabii müziklerinin öznesi hep rock kalacak.

'Mad Madam grubunda çalarken bir gitarist arkadaşımız vardı. Ari onun kuzeniydi. Biz bu şekilde tanıştık ve Mad Madam'da beraber çaldık' diye nasıl tanıştıklarını anlatmaya başlıyor Kaan. 'Ari'yle aşağı yukarı 10 yıllık bir arkadaşlığımız var.' derken bir yandan Ari'ye bakıyor. Ari'den onay çıkınca devam ediyor. 'O sıralar, Batuhan'ın da başka bir grubu vardı. Aynı yerde çalıyorduk. Bir akşam biz, bir akşam onlar sahne alıyordu. Bazı akşamlar beraber sahne aldığımız da oluyordu. Yani hepimiz aynı çevrenin insanlarıydık.' dedikten sonra Batuhan'a dönüp 'İlk başlar da kimse kimseyi sevmiyordu ama ben Batuhan'ı çok seviyordum. Hep sevdim onu' diyor. Kahkahayı koparıyoruz. Kaan hemen espriyi yapıştırıyor 'Burada öpüşmemiz lazım.' Batuhan, Duman'da birleşmeleri için 'Kısmet sonrayaymış' diyor. 'Şimdi herşey yolunda.'
Üçlü, sürekli barlarda çalmak istemiyor. Bir başka deyişle 'bar grubu olmak' istemiyor. 'Her hafta çıkıp periyodik olarak bir barda çalmak hem bizi tüketiyor hem de bizi dinleyenleri. Bir zaman sonra birbirinin aynı şeyleri tekrarlıyorsun ve bu senin üretme isteğini yok ediyor' diyor Batuhan 'Belki 3-4 haftalık kısa programlar yapabiliriz. Ama daha fazlası değil' diye ekliyor Ari. Ortada ciddi bir konuşma dönüyor ama Kaan pek te oralı değil. 'Bilhassa tembelliktendir belki!' diye gülerek mırıldanıyor. Ari ise Kaan'ı pek takmıyor ve 'Tam tersi, her hafta çalınca çalışmana yeni parçalar hazırlamana gerek kalmıyor gibi hissediyorsun. Yani tembellik yapıyorsun. Sonuçta eğer ayda bir çalarsan veya 2 haftada bir. Yeni parçalar da hazırlarsın beste yapacak zamanında olur'
'Aslında bunun özünde ne yatıyor biliyor musunuz?' diyerek ciddi bir şekilde konuya girmeye karar veriyor Kaan 'O kadar çok barda çaldık ki! Batuhan ve Ari ben yokken de nonstop devam etti. 6-7 yıl boyunca belli günler sürekli bir barda çalıyorsun. Memuriyet gibi bir şey bu'. 'Ben haftanın 7 günü çaldığımı biliyorum' diyor Batuhan. O günlerden ne kadar bezmiş olduğu yüz ifadesinden anlaşılıyor.

Sizi ayrı ayrı tanıtırsak grubun zıpırı kim, olgunu kim, komiği kim? diye sorduğumuzda, 'Grubun zıpırı kim mi?' diye bir cümle yükseliyor Kaan'dan. 'Zıpır yaşını geçtik biraz. Artık zıpır değiliz' diyor gülerek bir yandan da 'zıpır' lafına içerlemiş taklidi yapıyor. Neredeyse kanacağım. Batuhan eline ses kayıt cihazını alıp bastırarak 'Grubun zıpırı yok' diyor. 'Yani birbirinizin aynısınız o zaman. Hiç öyle sizi ayıran, farklı bir özellik yok' diyorum.
'Ya bu zor bir soru oldu galiba' diyor Batuhan. Ona göre birbirlerine baka baka kararmışlar. 'Belki 'zıpır' kelimesini sevmemiş olabiliriz!' diyerek suskunluğunun nedenini açıklıyor Kaan. 'Tamam tamam'diyorum. 'Söylediğime pişman oldum, sözümü geri alıyorum' Böyle deyince şaka yaptığını itiraf ediyor. Ve grubu tanıtmaya koyuluyor. 'Ari, Biraz aksi.' Gülüşmeler oluyor. Ari ise gayet ciddi 'Değilim aslında o kadar' diyor 'Ve huysuz' diye tamamlıyor Batuhan. Yine gülüyoruz. 'Batuhan, güzel uşak' diyor Kaan. Batuhan'dan bir kahkaha yükseliyor. 'Ben de şantöör, lööö şantörr' derken artık gülen bir tek Batuhan değil. 'Bu benzetmelerin bir anısı var galiba' dediğimde. 'Var da çok Fransız' diyorlar. 'Ee ben de Fransız kaldım' deyince fazla uzatmayıp anlatmaya başlıyorlar. Girişi Batuhan yapıyor. 'Bir konserimiz de izleyicilerin arasında Fransızlar da vardı. O akşam hepimize isim taktılar' 'Bana -Le Şantör Bu Şantör- gibi bir şeyler dediler. Piyanist şantörden geliyor' sözlerin sahibi Kaan. Batuhan devam ediyor, 'Bana da güzel uşak dediler. Fransızların yanında onlara yardımcı olan Karadenizli bir hanım vardı. Duymadım ama bana 'Güzel Uşak' demiş.
Daha sonra Ari'ye dönüyor ve 'Ari'nin de huysuz olduğunu bütün alem bilir' diyor biz gülmeye başlıyoruz, Ari de kızmaya. 'Beyoğlu insanı mısınız' diye soruyorum. Ari bana biraz anlamsız bakınca 'Hani öyle bir tabir vardır ya! Beyoğlu insanı diye' diyorum. 'Ben hiç duymadım öyle bir tabir' diyor Ari, her zamanki tavrıyla . 'Ama eğer varsa öyleyim diyebilirim. Epeydir Beyoğlu'ndayım, hayatımın büyük bir kısmı da burada geçiyor.' 'Hemen de soruya muhalefet oldun' diye takılıyor Ari'ye Kaan. 'Evet neydi sorunun devamı?' deyip geçiştirmeye çalışıyor Ari. 'Ne kadardır Beyoğlu'ndasın?' diyorum bu sefer. Soruyu sorarken arkadan takılmalar gelmeye devam ediyor. 'Beyoğlu adamı' diye. Ari ciddiyetini bir an bile bozmuyor 'İki yıl Cihangir'de oturdum. O dönem Beyoğlu'ndan hiç çıkmamıştım, gerek olmadı. Şimdi Gayrettepe'de oturuyorum ama yine de hayatımın büyük kısmı burada geçiyor. Zaten gittiğimiz yerler; sinemalar, barlar, cafe'ler, prova yaptığımız mekanlar, çaldığımız yerler hep burada' 'Ben karşıda oturuyorum ama hayatımın çok büyük bir bölümü burada geçiyor. Yaşadığımız yer aslen Beyoğlu. Eve sadece uyumaya gidebiliyorum. Provalarımız Mojo'da oluyor, ordan çıkıyoruz Hala'ya yemek yemeye gidiyoruz. O bitiyor bilardo oynamaya gidiyoruz daha sonra başka birşey... Ama hep Beyoğlu'ndayız' diyor Batuhan. 'Ulus'ta oturuyorum evden çıkınca Beyoğlu'na geliyorum' kısa ve öz konuşuyor Kaan. 'Başka gittiğimiz bir yer yok. Daha önce Beyoğlu'nda oturmadım ama bu tarafa taşınmayı düşünüyorum'
Beyoğlu'nda takıldıkları yerlerin başında Hala geliyor 'Yemek yemek için başka bir yer düşünemiyoruz' diyorlar. Vazgeçemedikleri bir diğer şey ise bilardo oynamak, Firuzağa'da bir yerleri var 'Frooze aa' diye telafuz ediyorlar. Mojo, Kemancı, Gode, Babylon, Gizli Bahçe de eğlence için tercih ettikleri yerler.

Beyoğlu'nun en sevdikleri yanı kozmopolit oluşu. Bu karmaşa müziklerine de yansıyor tabii ki. Diğerlerinden farklı olarak Batuhan Beyoğlu'nda yürürken, her an birileri tarafından bıçaklanabilme durumuna bayılıyor. Garipsemeyin diken üstünde olmak ve her an herşeyin olabilmesi onun hoşuna gidiyor. 'Sevmediğim yanı pazar günleri olabilir' diyor Ari. 'Beyoğlu'na gelen insan tipi değişiyor. Çok kalabalık oluyor. O halini sevmiyorum.' Kaan'da onaylıyor bu sözleri 'Pazar günleri ileri doğru gideceğinize, beş metre geri geliyorsunuz.'



Batuhan'ın Beyoğlu'nda sevmediği şey ise bayram zamanları. 'Herkes bayramlıklarla çıkıp geziyor ya. Cafeler de dev bir döner oluyor. Bu dönemi hiç sevmiyorum.' Kaan hemen atlıyor 'Dev dönerler! Bilmeyenler de sanacak ki etrafta dev dönerler falan geziniyor.' 'Ya oğlum asıyorlar ya Bereket'e falan' diyerek kendini savunuyor Batuhan. 'Beyoğlu'nun bir müzik tarzı varsa eğer, bizim müziğimiz de bundan bir parça bulabilirsiniz' diyor Batuhan 'Beyoğlu'nda çok zaman geçirdiğimiz için müziğimizi oluşturan öğelerden biri, Beyoğlu.'
Kaan'a göreyse Beyoğlu'nun müzik tarzı 'rock'. 'Etiler pop mesela. Burası daha rock, blues. Sonra türküler var. Biz de ara sıra türkü dinlemeye Nergis Kafe'ye gidiyoruz. Bence daha entel kesimin takıldığı bir yer.' 'Beyoğlu'nun sesi ise marjinal bir ses. Travestisinden, 'gay'ine kadar her tarzdan insan var. Bu yüzden özgürlükçü bir ses. Her telden çalabiliyor.' diyor Kaan 'Beyoğlu'nda yapmaktan hiç bıkmadığınız şey nedir?' diye sorduğumda 'bilardo' diye bir ses yükseliyor. Sesin sahibi yine Kaan. Ari'yse Beyoğlu'nda sinemaya gitmekten hoşlanıyor. 'Ben hiçbir zaman Beyoğlu dışında bir yerde sinemaya gitmek istemedim. Hep Beyoğlu'nda giderim' diyor. 'Aslında her şeyi burada yapıyoruz ve hiçbirinden bıkmıyoruz.' Bu da Batuhan'ın cevabı. Son olarak Beyoğlu'nda geçen unutamadıkları bir anılarını soruyorum. 'Zaten hatırladığım bütün anılarım Beyoğlu'nda. Başka bir yerde anım yok ki' diye muhalefet bir cevap ilişiyor kulağıma. Bilin bakalım kimden. 'Telefon hikayesini anlatsana?' diyor Batuhan ve Kaan. 'Cep telefonumu çaldılar işte. En son enteresan o anım var.' diye cevaplıyor Ari. 'Çalarken anteni cebime takıldı. Hırsız çıkartamadı cebimden, polisler falan geldi, arkasından koşturduk. Bütün gecem rezil oldu, alkollü alkollü karakollarda süründüm. Garip bir hikaye yani. Hatta Temmuz'un 7'sinde de mahkemem var.' Batuhan'ın en güzel anısı; Galatasaray Lisesi'nin önünü kapatıp sahne kurmaları olmuş. Orada, minik bir festival düzenlenmiş. Batuhan'da festivalde çalmış. 'O çok güzeldi' diyor. 'Benim de Duman Grubu'yla Mojo'da verdiğim ilk konserdi' diyor Kaan 'Hatırladığım en güzel anı bu.'

[MéLtém]

Teşekkürler canım..